di Atanasio Mavrulis
E’ cominciato
con una tramontana pungente.
Le onde,
ancora una volta,
hanno catapultato sulla roccia
palle di pietra, ciottoli, sabbia, tronchi d’albero,
memorie.
La roccia ha resistito,
sempre più piccola.
E poi la bonaccia.
Il sole,
sul palmo del mare, soffiò
le sue carezze invernali,
i fiori del giardino
hanno cantato,
un batticoda ha giocato
con lo specchietto retrovisore dell’auto
d’entrare nel passato cercando.
Poggiato,
sul parapetto della veranda,
a lungo ho parlato
con la piramidale maestosità del Taygeto,
ho sentito
il silenzio dell’onda morta,
le note amare
dell’interminabile inverno.
Άλλη μια μέρα
Άρχισε
μ` έναν τσουχτερό βοριά.
Τα κύματα,
ακόμη μια φορά
σφεντόνισαν στο βράχο
κροκάλες, αμμοχάλικα,κορμούς δέντρων,
μνήμες.
Ο βράχος άντεξε,
πάντα λιγότερος.
Κι ύστερα η γαλήνη
Ο ήλιος,
στην παλάμη της θάλασσας, φύσηξε
το χειμωνιάτικο χάδι του.
Τα λουλούδια του κήπου
τραγούδησαν,
η σουσουράδα έπεξε
με το αναδρομικό καθρεφτάκι τ’αυτοκινήτου
στο παρελθόν προσπαθώντας να μπεί
Ακουμπισμένος στην κουπαστή της βεράντας
μίλησα,ώρα πολλή,
με την πυραμιδική μεγαλοπρέπεια του Ταΰγέτου
κι άκουσα την σιωπή
του πεθαμένου κύματος,
τις πικρές νότες
του ατέλειωτου χειμώνα.
Αθανάσιος Μαυρούλης
Γαργαρου 14-12-2004
